عرضه اولیه سکه (ICO) روشی است که شرکت‌ها می‌توانند برای پروژه‌ای در فضای ارز رمزنگاری‌شده، سرمایه جمع کنند. در هر ICO، تیم‌‌ها توکن‌های مبتنی‌بر بلاکچین را برای فروش به مشتریان اولیه و خرید ارز دیجیتال تولید می‌کنند.
این به‌عنوان مرحله سرمایه‌گذاری جمعی عمل می‌کند. کاربران توکن‌هایی دریافت می‌کنند که می‌توانند از آن‌ها برای خرید ارز دیجیتال و فروش آن استفاده کنند (بلافاصله یا در آینده) و پروژه برای تأمین بودجه توسعه، پول دریافت می‌کند.
این روش در سال ۲۰۱۴ رواج یافت و برای تأمین بودجه توسعه اتریوم استفاده شد. از آن زمان، صدها سرمایه‌گذاری (به‌ویژه در دوره رونق سال ۲۰۱۷)، با درجات مختلف موفقیت انجام شده است. در‌حالی‌که این اسم شبیه پیشنهاد اولیه (IPO) به‌نظر می‌رسد، این دو روش کاملاً متفاوت از هم برای به‌دست‌آوردن بودجه هستند.
عرضه اولیه سکه ICO درمقابل IPO
عرضه اولیه سکه معمولاً برای مشاغل مستقر اعمال میشود که سهام مالکیت جزئی شرکت خود را به‌عنوان راهی برای جمع‌آوری سرمایه می‌فروشند. درمقابل، ICO به‌عنوان مکانیزم جمع‌آوری کمک مالی به‌کار می‌رود که به شرکت‌ها این امکان را می‌دهد تا در مراحل اولیه برای پروژه خود سرمایه جمع کنند. وقتی سرمایه‌گذاران ICO توکن می‌خرند، هیچ مالکیتی در شرکت را نمی‌خرند.
جایگاه ICO
ICOها می‌توانند جایگزین مناسبی برای بودجه سنتی برای استارتاپ‌های فناوری باشند. غالباً تازه‌واردان برای به‌دست‌آوردن سرمایه بدون داشتن محصول کاربردی از قبل تلاش می‌کنند. در فضای بلاکچین، بنگاه‌های مستقر در پروژه‌هایی با شایستگی وایت پیپر به‌ندرت سرمایه‌گذاری می‌کنند. علاوه‌بر‌این، تنظیم‌نکردن ارزهای رمزپایه بسیاری را از بررسی راه‌اندازی‌های بلاکچین منصرف می‌کند.
فقط استارت‌آپ‌های جدید از این روش استفاده نمی‌‌کنند و گاهی شرکت‌های تأسیس‌شده نیز تصمیم می‌گیرند ICO معکوس راه‌اندازی کنند که از‌نظر عملکرد بسیار شبیه ICO معمولی است. در این حالت، کسب‌و‌کار قبلاً کالا یا خدماتی داشته است و برای تمرکززدایی از اکوسیستم خرید ارز دیجیتال و فروش خود، توکن صادر می‌کند.
متناوباً آن‌ها ممکن است میزبان ICO باشند تا طیف گسترده‌تری از سرمایه‌گذاران را شامل شود و برای محصول مبتنی‌بر بلاکچین به‌منظور قرار‌دادن در بازار خرید ارز دیجیتال سرمایه جمع کنند.
عرضه اولیه سکه (ICO) درمقابل عرضه اولیه صرافی (IEO)
عرضه اولیه سکه و عرضه اولیه صرافی از بسیاری جهات شبیه یکدیگر هستند. بااین‌حال، تفاوت مهمشان است که IEO را فقط تیم توسعه پروژه نمی‌پذیرید؛ بلکه در‌کنار صرافی ارز رمزنگاری‌شده است.
شرکای تبادل با این تیم به کاربران خود اجازه می‌دهند که به‌طور مستقیم از سیستم‌عامل خود توکن استفاده کنند. این می‌تواند برای همه طرف‌های درگیر مفید باشد. هنگامی‌که صرافی معتبر از IEO پشتیبانی می‌کند، کاربران می‌توانند انتظار داشته باشند که پروژه دقیق حسابرسی شود. تیم پشتیبان IEO از افزایش سود برخوردار می‌شوند و مبادله از موفقیت پروژه سود میبرد.
ICO چگونه کار می‌کند؟
ICO می‌تواند اَشکال مختلفی داشته باشد. گاهی اوقات، تیم توسعه میزبان آن بلاکچینی کاربردی خواهد داشت که در ماه‌ها و سال‌های آینده به توسعه آن ادامه می‌دهند. در این صورت، کاربران می‌توانند توکن‌هایی که به آدرس آن‌ها در این زنجیره ارسال میشود، در بازار خرید ارز دیجیتال به‌دست آورند؛ در‌غیر‌این‌صورت، ممکن است بلاکچین راه‌اندازی نشده باشد.
در این صورت، توکن‌ها از روی سایتی ثابت (مانند اتریوم) صادر می‌شوند. به‌محض فعال‌شدن زنجیره جدید، دارندگان می‌توانند توکن‌های جدید خود را در بالای آن عوض کنند.
باوجوداین، رایج‌ترین روش صدور رمز در زنجیره‌ای با قابلیت قرارداد هوشمند است. باز‌هم این کار عمدتاً در Ethereum انجام میشود. همچنین، بسیاری از برنامه‌ها از استاندارد رمز ERC-20 استفاده می‌کنند. اگرچه همه از ICO نشئت نگرفته‌اند، تخمین زده میشود که امروزه بیش از ۲۰۰,۰۰۰ توکن Ethereum وجود داشته باشد.
علاوه‌بر اتریوم، زنجیره‌های دیگری نیز وجود دارد که می‌توانند استفاده شوند. Waves ،NEO ،NEM یا Stellar چند نمونه مشهور از این زنجیره‌ها هستند. باتوجهبه انعطاف‌پذیری این پروتکل‌ها، بسیاری از سازمان‌ها برنامه‌ای برای مهاجرت ندارند؛ اما در‌عوض تصمیم می‌گیرند پایه‌های موجود را بنا کنند.
این روش به آن‌ها امکان می‌دهد تا از تأثیرات شبکه اکوسیستم مستقر استفاده کنند و به توسعه‌دهندگان امکان دسترسی به ابزارهایی را می‌دهد که قبلاً امتحان شده‌اند.
زمان اعلام عرضه اولیه سکه
ICO زودتر از موعد اعلام میشود و قوانینی را برای نحوه اجرای آن مشخص می‌کند. ممکن است یک بازه زمانی را برای آن مشخص یا مرحله‌ای سخت را برای تعداد توکن‌های فروخته شده در بازار خرید ارز دیجیتال پیاده‌سازی یا هر دو را ترکیب کند. همچنین، ممکن است فهرستی وجود داشته باشد که شرکت‌کنندگان باید از قبل در آن ثبت‌نام کنند.
سپس، کاربران برای خرید ارز دیجیتال وجوه را به آدرس مشخصی ارسال می‌کنند. به‌طور‌کلی، بیتکوین و اتریوم به‌دلیل محبوبیتشان پذیرفته می‌شوند. خریداران یا آدرس جدیدی برای دریافت توکن در‌اختیار شما قرار می‌دهند یا توکن‌ها به‌طور خودکار به آدرسی ارسال میشود که پرداخت خرید ارز دیجیتال از آن انجام شده است.
ریسک‌های ICO چیست؟
اینکه توکن جدیدی ممکن است بازدهی هنگفتی در خرید ارز دیجیتال ارائه دهد، دیدگاه جالبی است. بااین‌حال، همه ارزها و توکن‌ها برابر نیستند. مانند هر سرمایه‌گذاری دیگری، ارز رمزنگاری‌شده هیچ تضمینی برای بازگشت مثبت سرمایه شما (ROI) وجود ندارد.
- تعیین اینکه آیا پروژه دوام می‌آورد یا خیر سخت است؛ زیرا معیارهای زیادی برای ارزیابی وجود دارد. سرمایه‌گذاران احتمالی باید دقت لازم را در‌خصوص خرید ارز دیجیتال به‌خرج و تحقیقات گسترده‌ای درباره توکن‌های مدنظرشان انجام دهند. این فرایند باید شامل تحلیل بنیادی کامل باشد. فهرست زیر شامل چند پرسش است که به پاسخ شما نیاز دارند:
- آیا این مفهوم دائمی است؟ چه مشکلی را حل می‌کند؟
- نحوه تأمین کالا چگونه تخصیص می‌یابد؟
- آیا این پروژه به بلاکچین یا توکن نیاز دارد یا می‌توان آن را بدون آن انجام داد؟
- آیا تیم توسعه از اعتبار کافی برخوردار است یا مهارت‌های لازم برای پیشبرد و دستیابی به اهداف پروژه را دارد؟
مهم‌ترین قانون این است که هرگز بیش از توان مالی خود سرمایه‌گذاری نکنید. بازارهای ارزهای رمزنگاری‌شده نوسان‌ها و ریسک‌های زیادی دارند که شما در ابتدا باید به‌خوبی با آن‌ها آشنا شوید.
جمع‌بندی
عرضه اولیه سکه به‌عنوان ابزاری برای پروژه‌هایی که در مراحل اولیه کار خود نیازمند دستیابی به بودجه هستند، بسیار مؤثر است. به‌دنبال موفقیت عرضه اولیه ارز اتریوم در سال ۲۰۱۴، بسیاری از سازمان‌ها توانستند برای تهیه پروتکل‌ها و اکوسیستم‌های جدید سرمایه کسب کنند.
باوجوداین، تترلند به خریداران توصیه می‌کند که دقت کنند روی چه چیزی سرمایه‌گذاری می‌کنند. بازدهی تضمینی در بازار ارزهای دیجیتال وجود ندارد. باتوجهبه جذابیت فضای ارزهای رمزنگاری‌شده، چنین سرمایه‌گذاری‌هایی نیازمند اطلاعات فراوان و بررسی‌های دقیق است.
